Gevoelens die alle kanten opgaan..

Maandag 24 maart is het alweer precies een maand geleden dat ze met een endoscoop door mijn darm heen gingen en niet mijn hele darm door konden. Heel af en toe voel ik nog steeds die frustratie dat het zolang heeft moeten duren voordat we hier zijn gekomen. Ik wil niet teveel denken in als dit, als dat, want ja het heeft geen zin. Maar het gaat nu wel om mijn fucking leven ja! 

Fijn dat mijn dokter nu elke keer checkt hoe het met mij gaat, of wanneer ik een vraag stel omdat ik rare vlekjes op mijn arm heb, echt werkelijk waar DIRECT antwoord krijg. Volgens mij staat er nu KANKERPATIENT achter mijn naam ofzo, want zo snel zijn ze nooit. Begrijp me niet verkeerd er is verder ook heel veel goed, maar ik denk als je al zolang verschillende rare klachten hebt had er al ergens eerder een onderzoek had moeten plaatsvinden, maar goed terug draaien gaat niet he? 

En eerlijk door mijn bevalling 6-4-2024 dacht ook ik zelf dat het daar iets mee te maken had. Pech zeggen ze dan. Wat een achterlijk woord eigenlijk. Pech! Nou nou wat een pech. Nee ik kan er niet bij. 

Het idee dat de tumor er waarschijnlijk tijdens mijn zwangerschap al zit vind ik wel beangstigend. Hopelijk krijgt mijn kleine pikkie hier later nooit mee te maken. Hij zal zich na zijn 30e jaar mogen testen. Maarja ik heb pure pech op 36 jarige leeftijd. Hopelijk heeft hij geen pech. 

Soms denk ik wel eens, en dit is een hele nare gedachte die mijn naasten nooit willen horen, maar bij mij wel eens door mijn hoofd gaat. Ik kan maar beter nu doodgaan, want dan beseft hij niks en voelt hij die pijn niet. Want hoe strijdbaar ik ook ben en er alle vertrouwen heb dat het goed gaat komen, voel ik aan alles dat ik niet oud ga worden met dit monster in mijn lichaam. Dan bespaar ik hem alle pijn en ellende van deze pech! 

Maar ik zet het gauw weer om in WE GAAN ERVOOR! Voor mijn gezin, familie en vrienden doe ik alles, maar ook belangrijk; VOOR MEZELF! Joehoe ik doe het niet alleen voor andere, maar ook voor MIJ! Ik ben nog niet klaar. Wil nog reizen, genieten van het leven vol met leuke etentjes, borrels etc. 

Deze strijd is dan ook zo dubbel, want de ene dag ben ik bezig met een foto album voor mijn kleine jongen en mijn partner. Dit zodat ze altijd foto’s terug kunnen kijken. Ook schrijf ik verhalen over mijzelf zodat mijn kleine ventje weet wie zijn mama is, want zelfs papa weet niet alles van mama. Mama kon vroeger namelijk heel goed voetballen. Die tijd heeft papa niet gekend. Ik praat over vroeger alsof ik al oud ben pfff… 

En de volgende dag doen we weer alsof er niks aan de hand is en dat ik morgen weer genezen ben. 

Alle verhalen van lotgenoten is ook zo dubbel. Ergens wil je niks weten, want er komen ook echt nare verhalen naar voren met geen goede afloop. Elk lichaam is anders, maar hoe meer je weet, hoe meer je je dus ook kan druk maken. Maar goed dit kan ook weer in positieve zin, alleen vaak onthoud je toch die rot verhalen. 

En dan komt ook nog de verjaardag van mijn ventje eraan. Merk dat ik daardoor toch weer mijzelf wat vlakker voel en vaker down. Want ja ik kan er wel vanuit gaan dat ik nog heel veel verjaardagen mee ga maken, maar is dat wel realistisch? 

Nu wilde ik sowieso geen groot feest voor zijn 1e verjaardag, want voor hem hoef je het niet te doen. Pat dacht er wel anders over en wilde iedereen erbij hebben. Maar daar kwam kanker om de hoek, dus we houden het toch op onze manier klein. Nou stond kanker niet op mijn lijstje om zijn verjaardag klein te moeten vieren, maar goed. A.s. zondag dus met de familie en beste vrienden zijn verjaardag vieren. En nu ben ik nooit zo van versieringen etc, maar voor mijn doen heb ik toch wel veel in huis gehaald. Je leeft maar 1x zeggen ze toch?

Verder is het slapen ook ruk. Heeft onze jongen weer een fijne hoest en is hij bijna 1 dus een mooie leeftijd om je moeder te testen. (zie foto) Lekker alles doen wat niet mag en er vooral heel veel om lachen. Ergens doe ik dat ook wel, maar heb een niet zo lang lontje tegenwoordig. Wanneer hij slaapt, lig ik ook gelijk in bed om rust/slaap in te halen. Ik voel me moe, maar voor afleiding doe ik misschien ook wel teveel, maar als ik dan niks doen ga ik weer teveel nadenken en daarom slapen we 's nachts helemaal ruk. Een mooie vicieuze cirkel. 

En dan heerst er ook nog een schuldgevoel naar werk. Vorige week (na 1 nachtje eindelijk goed slapen) bijna op het punt gestaan om weer wat te gaan doen, maar met het slechte slapen, de hele rompslomp van toch gewoon een huishouden en de opvang van onze jongen, durfde ik het toch ook weer niet aan. Nog meer stress is namelijk niet echt een goed idee en gezien mijn korte lontje en concentratieboog weet ik dat het beter is van niet. En ja je zit toch ook niet met een grieppie thuis he? Maar goed mis ook gewoon het slap ouwehoeren met collega's en zelfs het 'gezeik' als je wat verkeerd gepland had. (in andermans ogen dan, want ik plan nooit wat verkeerd haha) 

Het wachten tot de operatie begint ook lang te duren nu. Zit nu al vanaf eind februari thuis en ben er wel klaar mee. Haal die zooi er maar uit. Nu word ik de 15e al opgenomen om het kleine plekje op mijn lever weg te branden en de 16e gaat de grote operatie plaatsvinden om de hele zooi eruit te snijden. Heel segment 7 (zie vorige blog) gaat eruit en mocht het wegbranden van dat kleine plekje niet lukken snijden ze die alsnog weg. Voorlopig hier nog geen spanning voor. Ben eerder bang voor de spanning erna, want blijft het weg? De kans is namelijk groot dat het terugkomt, maar wanneer? Ik voel me een tikkende tijdbom en dat is geen fijn gevoel. Altijd zoveel vertrouwen in mijn lichaam gehad en die raak je dan toch wel een beetje kwijt en dat is moeilijk. 

Ik ben hoopvol voor een snel herstel, beweeg elke dag zodat ik daarna sneller kan herstellen, maar hoe zal het mentaal gaan? Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Gaat de harde klap dan nog komen? Allemaal gedachtes die dan vooral 's nachts gaan spelen wanneer ik rustig lig. 

Maar goed nu eerst de verjaardag van Evan en dan aftellen naar de operatie. Heb nu een week het ziekenhuis niet gezien. Ook wel fijn. Dinsdag mag ik weer voor een echo van de lever.

Dus dit verhaal was een wirwar van gevoelens en emoties. Moeilijk om te lezen voor mijn naasten. Weet dat sommige het niet lezen omdat ze het moeilijk vinden, maar voor mij voelt het goed. Dus we gaan gewoon door. Hopelijk vinden er ook mensen het fijn om te lezen hoe ik erin sta. Meestal positief, maar soms mentaal ook wel lastig.