Het is weer even aankijken na chemo 8 hoe ik mij ga voelen. Nu geen 48 uurs pomp, maar 2 weken 6 pillen per dag. En dit na een maaltijd. Dat kost soms veel moeite, maar het moet want op een lege maag lijkt het mij echt geen pretje. Maar jeetje ik heb nu helemaal last van de kou. Ben die chemo zo zat. Heb maar een dikke slaapzak als winterjas gekocht. Ik heb het nodig. De ct stond weer gepland. Pfff ik had er toch zo geen zin in. Zag er zo tegenop. Prikken ging dit keer pijnlijk dus moest opnieuw. 2e keer gelukkig goed. En daar gingen we weer inademen, houd u adem vast. adem door! Dit was de 9e CT scan van het jaar. Waarschijnlijk ook de laatste dit jaar. En ja ik kan het nu wel zeggen. In mijn vorige blog niet benoemd want ja hoe eerlijk ik ook ben, ik laat soms toch dingen achterwege om niemand ongerust te maken. Ik was verkouden en hoestte de longen uit mijn lijf en voelde naar mijn idee, mijn lever. Met hoesten op zich logisch maar ook zonder hoesten dacht ik iets te voelen. Of is het littekenweefsel? Je word er zo onzeker van en daarom was ik zo bang voor de scan. Ik dacht oprecht het is niet goed. Mijn lever gaat nu falen. En met de bruiloft in gedachten was ik er nog angstiger voor. Ik wil zo graag met mijn eigen haar trouwen. Ik kan wel wensen dat ik beter wil worden, maar is dat realistisch? Dus wens ik maar dat het zolang mogelijk goed blijft gaan en ik nog met mijn eigen haar kan trouwen. Ik was er zo mee bezig. Kaal worden prima, maar wel na de bruiloft!!! Ben samen met mijn besties naar de trouwlocatie geweest. Eerlijk, ze zijn ceremoniemeester en heb ze ook echt wel nodig. De een voor haar creativiteit en de ander voor de planning. Ik wil altijd zelf alle touwtjes in handen hebben, maar het lukt gewoon niet in alles. Ik vergeet dingen dus ben blij dat zij ons ondersteunen en helpen en vooral meedenken.

En dan is het alweer maandag en mag ik door voor de 7e chemo. Pfff wat zag ik er tegenop. Zo niet in mijn hum de auto ingestapt. Eerst Evan naar de opvang gebracht. Daarna weer door naar Dordrecht. Gelukkig was er weer een kamer met bed vrij. Dus die heb ik lekker gepakt. Mijn picc lijn werd nog even verschoond wat die had nog wat na gebloed. En dan lig je daar weer vol overgave aan alle kankerzooi die je lichaam weer in moet. Gelukkig konden we samen weer even ventileren met maatschappelijk werk.

Ik wilde eigenlijk na de week vakantie een blog schrijven en ik had hem ook geschreven, maar was er maar niet tevreden over en had een korte spanningsboog om het überhaupt te schrijven. Besloten om dus toch even de tijd te nemen en niet ‘zomaar iets’ te uploaden.

Ja ik heb er altijd goed uitgezien. Alleen nu hoor ik het wel echt vaak. Want ja bij een kankerpatient verwacht je dat er iemand binnenkomt die bleek, kaal en erg vermoeid eruit ziet. En dat ben ik (nog) allesbehalve. En ja daar ben ik natuurlijk erg blij mee. Die tijd komt helaas nog. Maar voor nu ben ik gelukkig gewoon nog chaja, zie ik af en toe vermoeid eruit, maar verder gewoon prima. In mijn slechte week loop ik er als een sloeber bij, maar in mijn goeie week probeer ik toch ook zo nu en dan mijn best te doen. Kort rokje, leuk topje en mijn hoerenlaarzen lekker aan😉 alsof er dus geen kanker is.

We hebben weer een goeie week gehad, maar voor mijn gevoel wel wat korter. De slechte week duurde na kuur 4 wel wat langer helaas. Misschien ook de spanning van de scan. Ik dacht woensdag moet deze er wel op staan, maar na 50x verversen (geen grap) stond er nog niks in mijn dossier. In de nacht van woensdag op donderdag had Evan koorts en werd wakker. Hij kwam tussenin liggen en kon niet slapen. Ik dacht misschien gaat er net zoals op mijn werk wel een nachtrun over de uitslagen heen en staat het er na 00:00 uur wel in mijn dossier dusja je raad het al. Weer kijken! En ja hoor datum 19-9 stond er opeens tussen. Mijn hart zat gelijk in mijn keel en besloot het te openen want ja slapen zou ik nu sowieso niet meer doen.

De laatste tijd heb ik moeite met schrijven. Moeite met heel veel dingen overigens. Voor de chemo was ik elke avond wel ergens mee bezig. Puzzelen, kleuren, foto albums maken, brieven schrijven, voor mijn blog schrijven. Van alles en nog wat. En het moet nu echt uit mijn tenen komen. Heb de concentratie en rust er niet voor. Daarom voel ik me erg onrustig en verveeld. Nutteloos soms ook wel. Kan niet alles met/voor mijn kind doen of voor mijn partner. De ochtenden zijn zwaar en doet pat alles in mijn slechte week. En soms valt het me dan even zwaar. Heb ik alles eindelijk op de rit in mijn leven, mentaal, zelfliefde, huis, vent, kind, werk en komt kanker om de hoek.

Even een weekje overgeslagen qua schrijven. Genoeg geschreven, maar niet voor mijn blog.

Je leest het goed ja. Een half jaar thuis. Een half jaar ziek. Houd je dat bij dan? Jazeker. Het is gewoon kut. Vorig jaar nog 5 maanden zwangerschapsverlof. Dat vond ik al (te) lang. Nu 6 maanden ziek. En waar ik me de afgelopen tijd niet ziek heb gevoeld, is dat nu wel anders.

Ik voel me goed! Zo dat kan maar gelijk gezegd zijn. Heb na een week weinig tot geen klachten meer. Altijd te vraag hoe vaker je chemo krijgt of dat zo blijft, maar deze is goed bevallen!💪🏻

Gelukkig ben ik meerdere rondes gewend, alleen dan in de kroeg😉

Wat een rare periode afgelopen tijd met behoorlijk wat schommelingen in mijn stemming😅

Het heeft even geduurd voordat ik wat schrijven kon en daarom al 2 weken geen blog, maar daar zijn weer! Met op zijn zachts gezegd KUT nieuws!