De uitslag

De uitslag van alles wat eruit is gehaald is binnen! De afspraak om 13.20 ging niet door omdat ik nu in het ziekenhuis lag. De chirurg zou dan ook gewoon een keer langskomen wanneer die tijd heeft. Mijn dushi en BF waren toevallig op bezoek toen de chirurg zich kwam melden. Even een kamertje zoeken. Sinds de narcose vergeet ik nogal veel en sla ik niet alles op dus vroeg of Jiri even wilde mee luisteren. Dushi is hoogzwanger dus die wil ik niet gelijk in paniek laten raken. Pat ook op de luidspreker aanwezig zodat hij ook mee kon luisteren. Niet ideaal maar goed mijn nieuwe motto: het is wat het is!

Nou het begon heel technisch over mijn lever en celverdeling en bla die bla die bla maar het komt er kort op neer dat ze alles verwijderd hebben en er dus ook geen ander behandelplan nodig is (voor nu). Het enige zorgwekkende is dat van de 58 lymfes er 17 besmet waren. Dat is relatief veel. De kans dat het zich al verder verspreid heeft is groot alleen is het dan nu nog niet zichtbaar. Ook is de kans er nog steeds dat dit niet het geval is. Dus ik gaf aan dat mijn lichaam een tikkende tijdbom is. Hij begreep me alleen zo ziet hij het niet omdat nu alles weg is. Je mag het niet schoon noemen want dit kunnen ze pas doen na 5 jaar.

Ik krijg nu dan elke 3 maanden een CT scan en bloed prikken om het in de gaten te houden. En als er dan wat te zien is zullen ze het gelijk gaan aanvallen met chemo. Eigenlijk wel de uitslag die ik verwacht had. Ze hebben maar circa 8% van de lever verwijderd dus dit valt alles mee. Dit groeit binnen de 6 weken grotendeels weer aan. Daardoor kan ik me wel erg moe voelen. Begin juni hebben we een vakantie geboekt. Pat vroeg dan ook of dit kan/mag. En dit is geen probleem. In juli zal ik weer een scan krijgen. Maar nu eerst even herstellen en hopelijk dan in juni heerlijk een weekje naar Spanje. Kan zo niet wachten. Maar kan helemaal niet wachten om me weer normaal te voelen. Lichamelijk en mentaal heb ik het ondertussen toch wel zwaar. Van me afschrijven alleen is niet voldoende genoeg merk ik dus na het weekend toch maar even aan de bel trekken. En misschien wil ik ook wel weer te snel. Maar goed tot nu toe zit het ook niet echt mee dus zo gek is het nog niet. Ben ik blij met de uitslag? Ja en nee natuurlijk. Je kan pas blij zijn als er 5 jaar tussen zit en ze vinden niks meer. Zover zijn we nog lang niet en het gaat nu elke controle gewoon zo spannend worden. Voor nu kan ik in ieder geval even opgelucht ademen. De vraag is alleen voor hoelang? Ondertussen zit ik weer lekker thuis, maar zal hier nog wel een nieuwe blog voor maken😊