En we liggen weer…

In het ziekenhuis! Opname 3. Ik zag de bui al hangen. En nu officieel depri. Mijn lichaam wil niet mee werken en heb er zo geen vertrouwen meer in. Wat is dat moeilijk dat lichaam wat ik zo hard heb getraind voor marathons en roparuns en nu opgeeft. Weer een ct scan maken, weer bloed prikken. Weer aan een infuus. Weer naar dezelfde afdeling. Dit keer weer een andere kamer. Kamer 6. Mijn geluksgetal. Dus zou het nu een keer goedkomen dan? De abces die er al zat is flink geslonken. Maar er lijkt wel weer nieuw vocht omheen te zitten. Heel de dag weer nuchter in afwachting van alle onderzoeken. Ik moest ook nog in een potje plassen voor eventuele blaasontsteking. Dat lukte ‘s avonds pas want ja na een hele dag niet drinken eten hoef je niet zo gauw. Nou mijn bingo kaart zit aardig vol en ook deze kennen we weer afstrepen: urineweginfectie! Hoppaaaa! De volgende dag nog een long foto waar niet veel op te zien was maar op de ct scan wel en we kunnen de longontsteking er ook nog bij afstrepen! Heeft er al iemand bingo? Oja ik! Ondertussen aan 3 of 4 verschillende antibiotica’s. Ik houd het niet eens meer bij. De ene keer ben ik weer vol goeie moed en het andere moment kan je me afvoeren en ben ik er zo klaar mee. Ik ben zo moe. Mijn lichaam is blijkbaar zo hard aan het werk en ik maar denken dat mijn lichaam deze strijd wel aankon. Nu denk ik alleen maar zal je zien dat de eerste controle scan in juli ook gelijk weer bingo is en mijn lichaam gelijk door mag voor de chemo. Waar ik meestal overal het positieve van in te zien lukt mij het even niet meer. Ik heb maatschappelijk werk gevraagd en die is ook even langs geweest. Dat was wel even fijn. Iemand ook met medisch verstand, want je kan nog met je vrienden of partner praten. Ze hebben uiteindelijk geen idee wat je meemaakt. Ik sta er niet alleen voor maar moet alles wel alleen ondergaan. En ook al heb je een hekel aan iemand, dit gun je echt niemand. Ik heb nu wel gezegd dat blijkbaar de antibiotica thuis in pil vorm niet genoeg zijn werk doet en dus liever in het ziekenhuis lig aan het infuus hoe zwaar het ook is om bij mijn gezin weg te zijn maar ik wil zsm weer Chaja zijn die een lekker terrasje kan pakken en zelf überhaupt gewoon even een stuk kan lopen en der kind kan aankleden. Ik kan nog steeds alleen op mijn rug liggen wat ook niet echt bevorderlijk voelt voor mijn lichaam. Beetje afwisseling zou fijn zijn. Ze gaan nu kijken of ze het vocht via een drain er uit laten lopen of gaan aanprikken maar dat is ook weer kans op infectie en daar heb ik echt geen zin in. Ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in dat mijn lichaam het aankan. Ondertussen ken ik zowat alle verpleegsters bij naam. Dat is volgens mij nooit een goed teken. De longarts is geweest en heeft de opties met mij doorgenomen. Of een naald erin en het vocht er in 1x uittrekken of een drain aanleggen en dan in 1 a 2 dagen het vocht eruit. Zodra je iets in je lichaam krijgt is er uiteindelijk weer kans op infectie. Nou laat ik alle kansen pakken de afgelopen tijd. Afwachten of de antibiotica wat doet kan ook maar ik heb lang genoeg gewacht dus kies voor het in 1x eruit laten halen. Alleen met de specifieke vraag, niet vandaag! Ik ben vandaag een emotioneel wrak en moet me hier weer even mentaal op voorbereiden. Dus vrijdag (vandaag) gaat het gebeuren. De arts vind het prima. Op vrijdag gaan ze het vocht eruit halen en dan zou ik me daarna weer een stuk beter moeten voelen. Nou ik moet het nog maar zien. Ik ben momenteel even niet zo positief meer ingesteld. Dus even niet zo’n leuke blog, maar goed daar is de blog ook niet voor gemaakt. Dit is nou eenmaal de situatie, heel moeilijk te accepteren momenteel en dat mag er ook zijn. Hopelijk is de volgende blog weer iets met positiviteit en wie weet wel op weg naar huis. Daar ga ik voor!