Een zondagavond voor het slapen!

Het is zondag avond en ik zit alleen op de bank. Afgelopen week genoeg geschreven, maar niks ‘afgemaakt’. Mijn hoofd is een wirwar aan gedachtes. Ik slaap amper want ‘s avonds gaan mijn gedachtes hun eigen gang. Ik heb het gevoel dat ik van alles MOET. Ik MOET nu genieten, maar het lukt me niet. Ik geniet niet van alleen zijn, ik geniet niet van mensen om me heen, ik geniet niet van mijn gezin. Ik voel me leeg. Ik voel onrust. Ik MOET nu van alles gepland hebben want ja het leven is tekort. Binnenkort een week weg, maar ik MOET van alles die week. Ik wil samen met Pat 2 nachtjes samen weg en dan MOET ik in mijn hoofd ook weer van alles NU regelen. Het geeft me alleen maar onrust waardoor ik niet kan slapen. Ik zie op de tegen de avonden, ik zie op tegen de dag, want waarin iedereen zijn leven doorgaat, lijkt het of de mijne stil staat. Ik moet mijn dagen zien door te komen en kan amper een hele dag voor mijn kind zorgen. En dan komt er ook nog eens een schuld gevoel bij kijken. Ik ben alleen maar meer afgevallen na de operatie en wilde komende week weer beginnen met langzaamaan sporten. Mijn diëtist raad het af, want dan is de kans alleen maar groter dat ik meer afval. Ja maar hoe kan ik dan mijn ei kwijt mevrouw? Ik prop mezelf vol voor zover ik kan. Maar ik kan niet blijven stil zitten en wachten tot ik weer honger en trek krijg? Als ik ga sporten, kan ik mijn gedachten even verzetten en loslaten en ga ik mijzelf misschien ook mentaal beter voelen. Als ik me mentaal beter ga voelen, zal de honger en trek misschien ook wel weer terugkomen. Dus nee ik ga langzaamaan weer bewegen voor zover dat lukt. Ik was van de week op kantoor. Weer even mijn gezicht laten zien en iemand vroeg, alweer toe aan je werk? Uhm nee absoluut niet! Ik ben blij dat ik me nu net eindelijk weer fysiek wat beter voel. Nu in mijn koppie nog. Daar gaat mijn werk me nu niet bij helpen, want kan echt niks hebben. Al kan ik niet wachten totdat ook weer begint te kriebelen, want dan betekend dat het beter gaat. Maar zover is het mentaal en conditioneel nog niet. In mijn hoofd weet ik het allemaal heel goed voor mezelf, maar de uitvoering is nog wat minder. Want ja ‘het is nogal wat, wat je hebt meegemaakt’. En voor degene die zegt ‘het heeft tijd nodig’ , ja i know! Alleen in mijn hoofd vraag ik me maar af, hoeveel tijd heb ik nog? Ja sorry familie en vrienden, maar moet nog even mijn positiviteit terugvinden. Die ben ik kwijt geraakt. Ik hoop dat de dagen weg gaan me even weer helpen te herpakken. Nu maar weer naar bed, deze gedachtes los te laten! Welterusten!