Een redelijke week..

Ondanks weer een medisch klote bericht alleen dit keer treft het niet mij. Het is niet het jaar van de familie blaak helaas😢 nog meer zorgen erbij. Maar goed ook nu gaan we door. Het hoort helaas bij het leven.

En deze week stond de notaris op de planning. Iets wat je eigenlijk ten alle tijden geregeld moet hebben, want je kan tenslotte elke dag onverwachts te komen overlijden. Een testament! We hadden na de geboorte wel gevraagd of mijn broer en schoonzus voogd willen zijn mochten wij allebei te komen overlijden, maar nog niet officieel vast gelegd. En allemaal andere dingen waar je over nadenkt als de dood opeens ‘dichterbij’ komt. Ergens wel opgelucht dat dit weer afgestreept kan worden in mijn hoofd. Weer een zorg minder.

Verder gaat het slapen nog steeds kut. Overdags moe en ‘s avonds klaar wakker. Nadenken over hoe graag ik weer onbezorgd zou willen slapen. Wat zal de volgende scan uitslag zijn? Wanneer komt het terug? Wanneer ga ik nu trouwen? Gaan we nu toch maar eerder trouwen? Alle vakantieplannen niet plannen, want ja eerst de scan afwachten. Hoe wil ik mijn uitvaart hebben? en dan geef ik mezelf een klap: nee Chaja zover is het nog lang niet. Daar gaan we nog niet mee bezig zijn! Pat wil dat ik met hem praat, maar hij wil niet over de dood praten en laat dat nou hetgeen zijn wat er continu door mijn hoofd spookt. En zelf ben ik niet bang, maar ik ben bang om mijn jongens achter te laten, mijn familie. Verstikkend voelt het alsof ik geen lucht meer krijg als ik eraan denk.

Gelukkig had ik een afspraak met de maatschappelijk werk. Even ventileren. Heeft me ook nog even advies gegeven om weer wat ritme in te bouwen. Dus niet te laat naar bed en wanneer het kan tot 11 uur in bed blijven. Nee op tijd naar bed en op tijd op voor de kleine. Afgelopen tijd heeft vooral pat de ochtenden opgepakt, maar het is weer tijd om dit zelf te doen en hopelijk gaat het inslapen dan ‘s avonds ook weer beter.

Ik ben voor het eerst weer eens wezen hardlopen. Zonder horloge want wil mezelf niet pushen tot een bepaald tempo. Gewoon even een klein rondje van 2,5 km om mijn hoofd leeg te maken. Het begin is er en het ging verrassend lekker. Oh wat heerlijk om dit weer te kunnen doen. Op naar meer rust in mijn hoofd en weer kilometers vreten!

Mijn lichaam is daarna wel helemaal moe, maar daarom beginnen we met kleine stukjes.

Gelukkig was er ook nog genoeg leuks waaronder weer ‘tante’ geworden van een knappe baby. En ook al lekker mogen baby knuffelen. Dat is toch het heerlijkste wat er is. Zo trots op mijn dushi en haar gezin.

Komende week is het gelukkig ook weer goed weer. Dat doet me goed. Proberen lekker veel te wandelen. Ik lig nu heerlijk bij mijn ouders op de camping. Evan op de opvang en ik kan weer even Chaja zijn. Geen mama, geen kankerpatiënt. Gewoon weer even kind zijn bij haar papa en mama.

Geniet van elke dag!