Ziekenhuis trauma’s

Aangezien de week niet anders is als de week ervoor zal ik nog wat delen over mijn tijd in het ziekenhuis.

Van tevoren ging ik het ziekenhuis met de gedachte een laparascopische operatie te krijgen waardoor je 4 tot 6 uur onder narcose bent en 3 tot 5 dagen in het ziekenhuis ligt. Daar gingen ze uiteraard vanuit en ik dus ook. Andere opties of eventuele gebeurtenissen hebben we dan ook niet besproken.

Laparoscopisch is een kijkoperatie waar dmv kleine sneetjes de operatie uitgevoerd word. Toen ik wakker werd na circa 9 uur bleek dat niet gelukt te zijn. Ze konden niet bij de uitzaaiing van de lever en deze konden ze laparoscopisch niet kantelen en heeft de chirurg gelijk besloten mij open te snijden. Niet verwacht, maar helaas wel noodzakelijk om het weg te halen. Daardoor een snee van circa 25 cm op mijn buik. (Niet het ergste wat er is)

Ik kan me niet gelijk herinneren dat het me gelijk verteld is, maar wel dat de chirurg de volgende dag het vertelde. Ook nog dat er een bloedvat sprong en de artsen onder mijn bloed zaten alsof het niks is. Kon er wel om lachen.

En dan begint het herstel. Je denkt over Max 5 dagen ben ik weg dus je neemt alles voor lief wat er gebeurd. De vervelende krakende schoenen/crocs in een ziekenhuis. Dat verdraag je dan wel. Maar 3 weken lang dat gekraak gaat je echt wel irriteren. Soms hoorde ik gewoon wie er aan kwam aan het soort schoen wat diegene aan had. Nou dan lig je er lang hoor. En dan heb ik ook echt veel verpleegsters of mensen om mij heen gehad.

Dag 3 denk ik (ik weet het allemaal niet heel goed) kreeg ik een maagsonde. Wat een hel. Ik zei gelijk never nooit meer. Die raggen ze zo je neus door naar je keel en dan voel je hem nog zitten ook. En dan volg ik nog iemand op insta die hem zelf plaatst. Respect. En misschien indd beter op je eigen tempo maar het idee al denk ik nooit meer!

Ik ben 3x opgenomen geweest en overal was ik de jongste. Niet heel gek op een maag/darm/lever afdeling, maar je denkt toch ook wel eens je bent toch niet de enige met een probleem? Met alle respect voor de ouwetjes. Ze waren allemaal namelijk heel lief en soms zelfs leuk, maar allemaal wilde ze graag praten. Altijd deed ik het gordijntje half dicht met de zin: ik houd wel van een beetje privacy. Maar toch ontkwam ik er niet aan een gesprek te voeren. Je wilt dan ook niet te bot zijn aangezien ze ook wat onder de leden hebben. Maar het was soms dood vermoeiend.

Het grootste trauma is dat je natuurlijk niet voor je eigen kind kan zorgen. Je stelt je in op die aantal dagen met misschien een dagje meer maar 3 weken bij elkaar in het ziekenhuis had ik echt niet verwacht. Alle complicaties die erbij kwamen kijken heb ik gewoon niet voor mijn kind kunnen zorgen. En wat was het moeilijk en frustrerend hem soms niet eens vast te kunnen houden. Te knuffelen. Logisch dat hij daarna (en nu nog steeds) alleen maar papa wilde. Vind ik soms nog moeilijk, maar het komt wel.

Ik ben graag alleen. Vind alleen op vakantie gaan heerlijk. Vind thuis alleen zijn heerlijk, maar alleen in een ziekenhuis en ziek zijn is alles behalve heerlijk. En niet zomaar alleen. Nee je hebt de stempel kanker dus je bent ziek. Ziek bestempelt je vaak ook als zielig. Maar als je echt ziek bent, ben je ook heel alleen! En ja zo heb ik me gevoeld in het ziekenhuis. En eerlijk nu ook steeds. Er kunnen mensen om je heen zijn, maar dan nog voel ik me alleen. Alleen in mijn angst, alleen in mijn ziekte, alleen in waar ik ook ben.

En ja natuurlijk ben ik het vertrouwen kwijt. Het vertrouwen in mijn lichaam. Komt dat nog terug? Ik weet het niet. Ik weet dat mijn lijf sterk is en heel veel aan kan. Dus ik probeer zoveel mogelijk positief te blijven dat die kanker nu wegblijft. Ook al verteld de chirurg mij wat anders.

Leef ik daardoor anders? Nee. En sommige zullen het misschien wel stom vinden of achterlijk. Maar ik houd van lekker eten. Ik houd van een wijntje. Als iemand mij kan garanderen dat je langer leeft door het niet te doen, stop ik gelijk. Maar ik ben 36 en heb darm kanker. De huisarts heeft ook niet gelijk gehandeld toen ik maanden lang kwam met buikpijnen heftiger als weeën, weken lang geen stem had en dit dus blijkbaar lever falen kunnen zijn. Je verwacht niet 36 te zijn en kanker te hebben. En mijn dokter had het dus ook niet verwacht. Mijn ouders roken zich grotendeels hun hele leven al de pleuris en hebben geen kanker. Dus kan nog zo gezond hebben geleefd inclusief wijn. Voor mij zegt het helemaal geen pleuris! En sommige zullen het raar vinden of stom, maar i dont care. Dit zijn mijn gevoelens.

Komende week is de scan en ben er klaar voor. Bloed prikken, scan en maatschappelijk werk op 1 dag. Zal daarna kapot zijn, maar afleiding zal me goed doen. 15-7 krijg ik de uitslag maar vraag me dan toch af. Als het slecht is: zullen ze dan niet gelijk bellen en handelen? We gaan het meemaken.

Afgelopen week had ik opeens een ‘steen in mijn buik’ gevoel. Elke dag ontlasting maar er voelde iets niet goed. Zelfs ademen deed zeer. Gebeld met het ziekenhuis en zolang ik geen koorts heb of overgeef is er geen paniek. Het is dat de scan donderdag gepland staat anders had ik hemel en aarde bewogen het te onderzoeken want ja ik heb niet altijd vertrouwen in anderen. 9 maanden heb ik me als een zeikwijf gevoeld bij de huisarts dus als een arts denkt dat die ‘steen’ stress is geloof ik het gewoon niet. Precies op de plek waar ik geopereerd ben. Dat gaat er bij mij niet in.

Zoals mijn oude leidinggevende zei(en leest mee😉) : ga terug in je kracht. En die onthoud ik. Geduld is nooit mijn sterkste punt geweest en dat weet ik. Ik ben sterk, zelfverzekerd en sta positief in het leven. Daar wil ik weer naar toe. Niet naar de donkere periodes waar ik al geweest ben en nooit meer naar toe wil. Die tijd ligt achter me.

Ik ga voor een goede uitslag. Weer langzaam beginnen met werk. Langzaam beginnen met het normale opbouwen. Langzaam genieten van mijn gezin, van alles wat er op mijn pad komt en kanker de baas zijn. Dus we gaan voor 2 goeie weken totdat er meer duidelijk is over de scan en hopelijk plakken we er nog ontelbare weken aan❤️