Een half jaar thuis..

Je leest het goed ja. Een half jaar thuis. Een half jaar ziek. Houd je dat bij dan? Jazeker. Het is gewoon kut. Vorig jaar nog 5 maanden zwangerschapsverlof. Dat vond ik al (te) lang. Nu 6 maanden ziek. En waar ik me de afgelopen tijd niet ziek heb gevoeld, is dat nu wel anders.

Of het de chemo is of het besef dat ik tijdens chemo niet alles kan, dat is gissen. Maar deze chemo is nog steeds te doen, maar het idee dat dit de rest van je leven gaat zijn, valt zwaar.

De dagen dat ik dus ziek ben van de chemo en niet voor mijn jongen kan zorgen is heftig.   Het voelt alsof ik hem in de steek laat ook al weet ik dat het niet zo is. Maar goed ik begon over werk en dat is ook zoiets. Je begint het toch te missen hè? Dat gezeik en geouwehoer van de collega’s, lekker collega’s afzeiken of weer eens een goeie planning afgeleverd ook al heeft er altijd wel iemand wat te zeiken😉 het normale leventje is al een half jaar ontregeld. Soms niet zichtbaar voor anderen, maar in fases ook weer wel.

Eerst het verwerken van het feit dat ik überhaupt darmkanker heb, daarna ook nog de uitzaaiingen. De operatie die eraan kwam. Waarvan ik 3 tot 5 dagen in het ziekenhuis zou blijven en ik er uiteindelijk in totaal 3 weken heb gelegen. Het herstellen van de operatie en alle infecties die erna kwamen. En alles weer in het koppie rustig krijgen. Al denk ik dat het laatste nooit meer gaat gebeuren. Altijd weer de onzekerheid, altijd die angst. De angst die nooit meer weggaat. Het is nog zoeken hoe daarmee om te gaan. Iedereen dendert door en bij mij voelt het nog steeds alsof alles stil staat.

Maar goed had iemand het nou over werk? Je voelt je beetje bij beetje meer weg van het normaal. Beetje bij beetje meer verwijderd van je collega’s. Eind 2023 nog een coachings opleiding gevolgd en er werd daar gezegd dat ik een goeie schrijvende coach zou zijn. Nou zie mij nu eens schrijven en soms als ik mijn eigen blogs terug lees heb ik er ook nog wat aan. Ik ben tegenwoordig mijn eigen coach😉 wilde altijd al een blog starten, moest er alleen kanker voor krijgen om er ook echt mee te beginnen! Meestal zou ik zeggen ‘het heeft zo moeten zijn’, maar nee sorry die vlieger gaat nu niet op.

Maar goed over op deze afgelopen week. Maandag aan de chemo en bij thuiskomst gelijk al last van tintelingen in de vingers en ook krampen in mijn hand. Dan weet je wel zeker wat een teringzooi er je lichaam in gespoten word zeg. Kon niet koken want mijn vingers begonnen zelfs krom te staan. Verder voelde ik mij wel goed. Dinsdags ook. Nog even naar buiten geweest om een luchtje te scheppen. Woensdag begon wederom die ellendige misselijkheid. Pff maar nee ik klaag niet. Eetlust nam weer af dus we zitten weer in de ‘eten waar je trek in hebt’ fase. Leven op thee, krentenbolletjes en chocolade vla. Zelfs een stroopwafel gaat moeizaam. Donderdag Evan naar de opvang en pat naar zijn werk. Even rust. Dit keer samen Evan van de opvang gehaald en doorgereden naar de Mac. Ik had trek in de frietjes van de Mac. Ja eet ik echt nooit maar onder het mom ‘eten waar je trek in hebt’ , hebben we ze maar gehaald. Inclusief kipnuggets en een Mac kroket. Nou van alles een hapje maar blijf me gammel voelen en futloos. Dit was ook het enige uitje van de dag. Ik had het weer moeilijk. Evan was duidelijk moe van de opvang en gaat dan de grens opzoeken. Dat trek ik momenteel niet. Overprikkeld, gammel en moe kon ik weer alleen maar janken. Slapen gaat dit keer kut dus dat helpt ook niet mee. Mijn lichaam voelt zwaar en kan mijn draai niet vinden. Vrijdag ochtend ging het dan ook echt bagger en bleef Pat voor mij thuis. Ik kon niet alleen voor de kleine zorgen en eerlijk ik had ook gewoon even de zorg nodig. Pat moest nog wel even de deur uit voor een gesprek en ik dacht even weer normale kleding aan en een rondje met Evan in zijn autootje. Vind hij helemaal prachtig. Nou ik gok rond 1300 uur de deur uit voor een frisse neus en ik was half 8 pas thuis. Evan bij vrienden een bakkie doen😅 Ook al voelde ik mij nog niet top, gaf het mij wel ff een boost. Die kleine had zijn middag slaap overgeslagen en was kapot. En mama ook. Alleen Evan zit wat minder in zijn hum en heeft de halve nacht lopen spoken waardoor ik weer geen rust had. Het is zo frustrerend als je zo moe bent maar je lichaam en hoofd geen rust kan vinden om te slapen. Zaterdags was ik zo sago en lamlendig en zat ik even flink in zelfmedelijden. Had nergens concentratie voor, lag alleen maar in bed of op de bank en ben de deur niet uit geweest. Zondags na eindelijk een goeie nacht (slaappil en apart op zolder slapen) merkte ik zondags gelijk verbetering. Ging zelfs naar beneden voor een broodje pindakaas. Heyyy er is weer wat eetlust. Ik zie weer licht aan het einde van de tunnel.

Vandaag lig ik even heerlijk thuis, is Evan naar de opvang en heb ik zo een massage bij mijn lieve vriendin om ff de spanning eruit te masseren. Mijn nek en schouders voelen zo zwaar. Komende week weer ziekenhuis afspraken en moet ik ook naar het Erasmus voor een erfelijkheidsonderzoek. Ik wil dit gedaan hebben voor Evan. Helemaal omdat ik al zwanger was toen de tumor in de buik zat ben ik als de dood dat hem hetzelfde zal overkomen. Ook nog een afspraak met hopelijk eindelijk de nieuwe oncoloog. Dus hopelijk een goeie en leuke week waarin ik weer beetje kan gaan genieten en kan bijkomen voor de volgende ronde!