Eindelijk weer genoten!

Even een weekje overgeslagen qua schrijven. Genoeg geschreven, maar niet voor mijn blog.

Ik heb sinds tijden eindelijk een week gehad waarin ik echt heb genoten sinds mijn diagnose. Het was mijn goeie week, een week zonder chemo. Na de 2e chemo kon ik op zondag wel zeggen dat ik mij goed voelde. Had nog wel wat klachten, maar niet storend. Tussen de ziekenhuis afspraken door besloten we een nachtje Antwerpen te gaan. Even eruit samen, even niet bezig zijn met kanker ook al lijkt dat soms onmogelijk. Pat niet zorgen voor mij of voor Evan. Lekker eten en een goeie nacht slaap. Nou dat eerste is gelukt. Beste restaurant ever. Was de prijs ook naar, maar dat was geen verrassing. Het was het helemaal waard! (Dim dining voor de mensen die geïnteresseerd zijn)

Mensen vragen me nu vaak of er nog dingen zijn die ik wil doen of een Bucket list heb, maar nee dat heb ik niet perse. Ik wens alleen nog maar heerlijke (luxe) etentjes met goeie wijnen, misschien nog een paar concerten want ik houd van muziek en vakanties met vrienden en het gezin. Ik hoef niet opeens uit een vliegtuig te springen of iets geks.

Maar goed die week ook nog een heerlijke Spaanse avond gehad met mijn meiden bij Simons. Je gaat zulke avonden toch nog meer waarderen. En er was ook het Spijkenisse festival. Volgens mij nog nooit een dag overgeslagen in mijn leven maar nu toch gewoon een avond geskipt. En dat was prima. Ben tenslotte toch ook mama hè en ik hoef niet meer overal bij te zijn. De rest van het weekend wel echt ff genoten en was ik gewoon weer chaja die genoot van muziek, vrienden en een wijntje. En ook hier had ik op het begin nog even paniek. Veel mensen en veel prikkels opeens. Ga ik wat minder goed op, maar kon er gelukkig goed mee omgaan. Beetje aanpassen, maar daarna toch ook genieten. Ondanks de kanker zijn er dus toch ook nog goeie dagen gelukkig en ben ik me er ook bewuster van en geniet ik dus ook veel meer dan voorheen. En eerlijk, het lukt ook echt niet altijd hoor! Dat lezen jullie ook vaak genoeg in mijn blog.

En toen waren we alweer in september. Nieuwe maand, nieuwe chemo ronde. Weer een week van niks plannen en afwachten hoe ziek je gaat worden. En dan wil ik nog steeds niet klagen, maar het breekt soms wel op niet wetende wat de klachten nu weer gaan zijn en of ze wel of niet gaan komen. Een week van niks plannen en zitten afwachten. Ik had er nu best moeite mee want ik werd niet echt ziek. Helemaal fijn natuurlijk, maar je bent er echt dagelijks mee bezig. Je voeding, drinken, planning, prikkels, vermoeidheid en nog wel veel meer. Je ontkomt er helaas niet aan.

De klachten die ik heb zijn: tintelingen/krampen in de hand, soms zelfs geen kracht in mijn handen. Diarree, zo erg dat je reet er pijn van doet😂 kan niet tegen koude producten, krijg ik gelijk tintelingen. Koud drinken gaat niet want dan word mijn keel dicht geknepen. Ik vraag me wel eens af hoe anderen dit doen als ze uit eten gaan. Zit toch niet elke keer aan de thee of koffie. Heb tot nu toe 1x gevraagd of ik een flesje van buiten de koelkast mocht. Dat scheelt, maar dat vraag je toch ook weer niet overal. Waar ik nog het meest moeite mee heb zijn teveel prikkels en geen concentratie. Sommige dingen gaan ook langs mij heen of hoor ik niet. Of ik hoor het en vergeet het vervolgens. Slapen gaat helaas ook niet altijd top, maar heb nu gelukkig wel goeie slaapmedicatie gehad. Want het is nu toch ook echt wel belangrijk. Al ben ik mij er wel van bewust dat zolang het in je koppie niet rustig, je ook gewoon onrustig slaapt. Gelukkig helpt het wel en heb ik afgelopen week 2x klokkie rond geslapen. Met dank aan mijn lieve vent die bijna alle ochtenden doet. Voor hem is het ook allemaal niet makkelijk en dan werkt hij ook gewoon nog. Vind het knap hoe die het doet. Het is allemaal niet niks. En naast alle goeie dagen zat er toch ook weer 1 ellendige dag tussen. Een nacht waarbij ik niet kon slapen, van alles in mijn hoofd haalde. Veel heb geschreven, veel heb gehuild inclusief de volgende dag. Waar ik er even doorheen zat. Ook die dagen zitten er tussen en dat hoort er ook bij. Waar alles even teveel is, de angst om de hoek komt kijken, de gedachten dat mijn kind zonder zijn eigen moeder op gaat groeien en zijn vader alles alleen moet gaan doen. Uiteraard met behulp van vrienden en familie. Het is zo bizar dat ik me ondanks de chemo nog steeds niet ziek voel, nog steeds niet ziek eruit zie maar ik een levensbedreigende ziekte in mijn lichaam heb zitten.

Ondertussen ook een gesprek met een nieuwe oncoloog gehad en dat was een prima gesprek. Er is weer wat meer duidelijk. Na 4 chemo’s krijg ik weer een scan en gaan ze kijken of de chemo wat doet. Als het stabiel is gebleven of minder is geworden krijg ik er nog 4 en daarna een onderhoud kuur. Is het alleen maar gegroeid, gaan we gelijk een nieuw plan maken met andere chemo. Waarschijnlijk zware chemo waar ik wel kaal van word en waarschijnlijk nog zieker. Nu kan ik wel weer zeggen: duimen maar, maar ondertussen heeft niemand meer een duim over en doet mijn lichaam nou eenmaal wat hij wilt😉 we hopen weer op het beste. Als deze niet gaat helpen denk ik wel dat ik een keiharde klap ga krijgen. Zou fijn zijn als het allemaal niet voor niks is! Ook zijn we in het ziekenhuis geweest voor erfelijkheidsonderzoek. De eerste test ziet er uit dat het niet erfelijk is, maar ze kunnen nog dieper graven en daarvoor moet ik wederom bloed prikken. We hebben samen besloten het toch te doen voor Evan. Zodat hij over 18 jaar zich al kan laten checken.

En nu gaan we weer de goeie week in met veel afspraken en leuke dingen. Gedachten weer even schakelen naar positiviteit en genieten met de mensen om mij heen. Voor nu ook besloten 1x in de 2 weken te bloggen en dus niet elke week, dus volgende week weer een rust dag. En dank voor alle berichten. Van bekende en onbekende mensen krijg ik bericht en niet dat ik het daarvoor doe, maar leuk om te lezen dat mijn blog gezien en gehoord word🙌🏻

Tot de volgende!