Mij krijg je niet klein!

De laatste tijd heb ik moeite met schrijven. Moeite met heel veel dingen overigens. Voor de chemo was ik elke avond wel ergens mee bezig. Puzzelen, kleuren, foto albums maken, brieven schrijven, voor mijn blog schrijven. Van alles en nog wat. En het moet nu echt uit mijn tenen komen. Heb de concentratie en rust er niet voor. Daarom voel ik me erg onrustig en verveeld. Nutteloos soms ook wel. Kan niet alles met/voor mijn kind doen of voor mijn partner. De ochtenden zijn zwaar en doet pat alles in mijn slechte week. En soms valt het me dan even zwaar. Heb ik alles eindelijk op de rit in mijn leven, mentaal, zelfliefde, huis, vent, kind, werk en komt kanker om de hoek.

En toch probeer ik er in mijn goede week niet teveel mee bezig te zijn, genieten van de leuke dingen met mijn gezin, vrienden, familie en zelfs collega’s. Maar ondanks dat je het over andere dingen hebt, komt toch altijd het onderwerp kanker weer om de hoek, want je kan er tenslotte niet omheen. Het is helaas mijn leven. Toch laat ik me niet klein krijgen en heb ik in mijn goede week 2x 4 km hardgelopen en 1x weer personal training gedaan. Door de picc lijn mag ik mijn arm niet trainen dus we leggen de focus op de benen/billen/buik etc. Hier was ik toch wel trots op. Mentaal ben ik sterker dan ik denk💪🏻

We hebben ook de verjaardag van het liefste neefje gevierd. 12 jaar alweer. Helaas was het iets te druk en alhoewel het soms lijkt alsof er niks aan de hand is, heb ik echt wel moeite met veel prikkels. Het was ook een dag voor de chemo dus dan wil ik een voedzame maaltijd en rust op de bank.

De volgende dag stond er weer een chemo gepland. Pat had een dagje vrij gekregen van me want voor hem is het ook allemaal teveel. Mijn lieve dushi is dan ook met mij meegegaan voor de support en dat was fijn. De dag ging voor mij in ieder geval best snel. Ik ben het natuurlijk al gewend om met allemaal kanker patiënten te zitten, maar mijn vriendin nog niet en dat heeft indruk gemaakt. Maar ben blij dat ze mij kon steunen❤️

Helaas zag het er naar uit dat mijn picc lijn ontstoken is. Hij mocht er nog wel 48 uur inzitten voor de chemopomp, maar ze zeiden dat hij er dan door thuiszorg uitgehaald moest worden op woensdag.

Op dinsdag had ik dan eindelijk de afspraak met de huisarts. Hij wilde langskomen, maar ik ging liever langs de praktijk. Pat zit nog vol boosheid over de periode naar de diagnose dus wilde dit eerste gesprek alleen doen. Hij zal (helaas) nog genoeg voorbij moeten komen. Ik was dus vanaf 6 juli 2024 met klachten naar de dokter gegaan. En toen liep ik er waarschijnlijk al even mee, want ga niet zo gauw naar de dokter. 24 februari 2025 zijn ze er pas achter gekomen. 7 maanden verder. Het kwam erop neer dat mijn leeftijd geen alarmbellen deed rinkelen en de ‘pech’ dat ik net bevallen was en nog niet ongesteld was geworden. Ik heb gezegd dat ik hoop dat dit andere mensen niet kan overkomen en dat zulke klachten die ik vermeld heb serieus genomen wordt. Want een vrouw met buikpijn heftiger dan weeen tsjaaa of het heeft met je cyclus te maken of je hebt een prikkelbare darm tegenwoordig. Nou tenslotte ook het onderwerp euthanasie besproken en dat geeft me rust. Ik wil geen lange lijdensweg. Maar laten we hopen dat dit voorlopig nog een ver van mijn bed show is.

Nou woensdag met het verschonen van de picc lijn moest hij er toch echt uit. Had geen pijn meer bij de insteek dus had de hoop dat hij erin mocht blijven maar nee. Hij was echt ontstoken. Nou wederom voelde ik ook hier niks van. Ik dacht gelijk aan een hele lange douche zonder folie om mijn arm. Kon niet wachten. Heerlijk!!

Maar met de scan deze week komt er al zoveel onzekerheid bij kijken dat ik nog onrustiger ben. Alles hangt van de scan af. Gaan we in oktober even op vakantie, gaan we de bruiloft vervroegen, krijg ik andere chemo en word ik kaal, verlies ik mijn identiteit? Als het stabiel of minder is krijg ik nog 4x deze chemo. Als het gegroeid is krijg ik een andere chemo en heb ik geen picc lijn nodig. We willen in oktober op vakantie dus ik wil geen picc lijn meer, maar andere optie is weer een kastje in mijn borst die onder narcose geplaatst wordt. Ook geen zin in, maarja in dit hele kanker gedoe geen zin natuurlijk. Hopelijk hebben ze sneller de uitslag komende week en hoef ik geen hele week te wachten. Knopen doorhakken en leuke dingen plannen. Laat deze chemo zijn werk doen, al is het maar tijdelijk, maar geef me nog a.u.b. tijd en mijn eigen identiteit met mijn eigen mooie haren. En ja ook al ben ik kaal, ben ik nog chaja, maar wat zou ik graag met mijn eigen haar nog willen trouwen. Dan maar geen voorjaars bruiloft en een hele mooie winter bruiloft. Ik kan in ieder geval niet meer wachten.

En ondanks dat ik moeite heb met schrijven gaat het me nu toch best goed af😉 ondanks alle ongemakken van deze week/chemo. Amper eten, weinig energie, veel op de toilet en dit keer ook weer overgegeven. en de afgelopen keren elke keer prachtig weer maar nu helaas minder en daar kan ik niet tegen. Toen we het ziekenhuis uitliepen was er windkracht 7 volgens mij en mijn hele gezicht schoot in de kramp. Heel raar en bizar gevoel. Vond deze keer de bijwerkingen heftiger als de afgelopen keren. Lijkt wel of ze langer blijven hangen. Scan gehad en daarna even gaan lunchen bij het Waaltje. Voor het eerst er even uit na de chemo met dat heerlijke weer en dat deed me goed, maar was ook erg moe.

Zaterdag even bij mijn lieve neef voetbal gekeken. En tante als ik scoor ren ik naar jou toe. Oké Jim! Nou meneer scoorde en kwam gelijk op me afgerend om zijn goal te vieren. Ik stond naast mijn broer en ik zei maar even niks. Hij ook niet. Ik gok allebei tranen in onze ogen. Tantes trots! Zondag was weer zo’n dag waar ik er even doorheen zat en Evan weer flink de boel uit test. Maar goed ik kijk uit naar de goeie dagen komende week en de uitslag. Goed of slecht. Na elke uitslag voel ik me weer sterk en klaar om te strijden. Dus kom maar op kanker mij krijg je niet klein.