Het nieuwe genieten..

Ik wilde eigenlijk na de week vakantie een blog schrijven en ik had hem ook geschreven, maar was er maar niet tevreden over en had een korte spanningsboog om het überhaupt te schrijven. Besloten om dus toch even de tijd te nemen en niet ‘zomaar iets’ te uploaden.

Het is alweer een dik jaar geleden dat wij op vakantie zijn gegaan. Het was altijd zo vanzelfsprekend om te gaan. Vorig jaar 3x in een half jaar en nu eindelijk na een jaar voor het eerst naar het buitenland. En dit keer met toestemming van de arts.

Niet alleen ik had het nodig, maar pat was er ook behoorlijk aan toe. Gedachtes verzetten en niet bezig zijn met zorgen voor mij en ons kind, maar ook gewoon even de kanker loslaten en genieten van elkaar.

Het is soms zo gek. Ik voel me zo goed en sinds de diagnose kanker ben ik niet meer ziek geweest. Alleen de ellendige naweeën van de operatie. Vorig jaar was ik zo’n 4x mijn stem kwijt en dit jaar nog geen 1x. Het kan niet anders dan met kanker te maken hebben.

We zijn lekker een weekje naar Gran Canaria geweest. De dag van erheen vliegen was vermoeiend, maar ging gelukkig met Evan heel goed. Alle andere dagen hield ik het wonderbaarlijk goed vol. Mijn lichaam voelt wel sneller moe maar had niet perse een tukkie nodig. Dus ik hield het de hele dag vol en sliep de hele nacht door. Al anderhalve week zonder slaappil en slapen als roosje. Heerlijk!

Ook geniet ik nu meer van de vakantie. Je bent er bewuster mee bezig en ik geniet er ook echt bewust van. Het is allemaal niet meer zo vanzelfsprekend en daar ben ik mij dubbel en dwars bewust van. Pakken wat ik pakken kan. Heerlijk zwemmen met Evan, balletje gooien met Jim. Het maakt niet uit. Achter Evan aanrennen is vermoeiend, maar ook hier geniet ik van.

Meestal neem ik nog een boek of tijdschrift mee, maar sinds de narcose kan ik geen regel meer lezen. Ik heb geen concentratie meer en sla de zin niet op. Ik ben al blij dat ik af en toe een puzzeltje kan maken.

Verder zijn we lekker elke avond uit eten geweest en ook daar heb ik zoveel meer van genoten. Heerlijk met elkaar eten.

Op de 1 na laatste dag kwam de somberheid weer aanwaaien. De gedachte dat ik de volgende dag naar huis moest vond ik verschrikkelijk. Meestal wil ik naar huis, maar dit keer absoluut niet. Wilde niet terug naar de realiteit en vond het moeilijk te accepteren. Ik heb mij weer de oude chaja gevoeld en weer terug gaan naar het kankerleven vond ik maar zwaar.  Dus liet ik ‘s ochtends de tranen even de vrije loop. Laatste dag volop genieten want je weet niet wanneer er weer een vakantie inzit en of deze überhaupt nog wel kan. Ook daar ben je je bewust van!

De reisdag was weer erg vermoeiend, maar ben blij met Rotterdam airport. 20.20 geland en 21.00 uur in de auto zitten maakt het toch een stuk makkelijker.

De volgende dag een heerlijke Thaise massage van 90 min. Die had ik ook wel nodig want had me een stijve nek van het kussen in GC. En ik kon nog even heerlijk genieten van de massage omdat ik geen infuus aan mijn arm heb.

Evan zijn slaap ritme sinds de wintertijd is ook verbeterd dus werd ik donderdag fris en fruitig wakker. Besloot ik last minute naar het werk te rijden. Even een bakkie doen. Toch weer even fijn om de collega’s te zien.

Ik was vrolijk en opgewekt. Voelde me goed. Einde van de middag kwam weer die man met de hamer. Somberheid sloeg weer aan en het besef dat de volgende dag de kanker realiteit weer terug is vond ik weer lastig te accepteren. Ik zie er zo tegenop weer de behandelingen aan te gaan. Het word mentaal steeds een zwaardere struggle, maar ik weet waar ik het voor doe. Om nog zolang mogelijk van mijn gezin te genieten en wie weet een medisch wonder. Soms ben je het knokken beu en op vakantie heb ik mij eindelijk weer mezelf gevoeld. Het was lastig weer die knop om te zetten. Vrijdags moest ik bloed prikken, picc lijn weer aan laten brengen en gesprek met de verpleegkundige. Nou alsof de stress en somberheid nog niet genoeg was stond vrijdags heel Spijkenisse vast. We zouden Evan bij mijn schoonmoeder in Rotterdam brengen maar dat redden we dus niet. Evan dan maar mee. Bloed prikken kon ik ook pas later doen want we kwamen 5 min voor afspraak tijd binnen. Gelukkig verliep alles vlotjes alleen door de ingreep bloedde ik nog veel na dus moest nog even verschoond worden. Zulke dingen gebeuren altijd als je haast hebt. Mijn bloeduitslag kwam ook binnen en had eigenlijk te weinig witte bloedcellen. Dat betekend dat je lichaam een langer herstel nodig heeft, maar ze durfde het wel aan om maandag gewoon de chemo te laten starten. Ik moet alleen nu na elke chemo een prik zetten zodat de witte bloedcellen sneller aangemaakt worden. Het betekend dus nog steeds dat mijn lichaam keihard aan het werk is al voel ik me dus helemaal niet ziek. Vind het soms nog steeds onwerkelijk. Dat dus blijkbaar mijn lichaam zo ziek is, maar je het (nog) niet voelt of merkt. Na het ziekenhuis gelijk door naar de kapper. Ook zo’n mentaal dingetje. Je maakt de afspraak 2 maanden van tevoren. Niet wetende of je dan nog haar hebt. Maar gelukkig pakken we deze nog mee en heb ik gelijk een afspraak voor de bruiloft. Even bijkleuren voor de grote dag!

‘s avonds heerlijk even een datenight samen. Echt heerlijk Japans gegeten. Beste ooit, alleen schonken ze geen wijn😂 wie verzint nou een restaurant zonder wijn. Maar goed beter voor mijn lichaam zullen we maar zeggen. Het weekend weer op tijd naar bed, want we mogen weer aan de chemo maandag. Nog 2 te gaan voor de volgende scan. De onzekerheid neemt weer toe. De spanning stijgt. Omdat het vorige keer 20% is afgenomen ga ik er eigenlijk vanuit dat het minstens stabiel is gebleven. Maar je weet het gewoon nooit zeker. Het is weer afwachten. In de volgende blog zal ik weer een jaar ouder zijn. Geen bijzondere leeftijd, maar dit keer ga ik het keihard vieren. Vieren dat ik leef en geniet van het leven! Want ja die kan echt te kort zijn!